Ciepłe myśli na holenderską niedzielę: Hashtag Miliony Powodów, czyli dlaczego głosuję (cz.142)

Ciepłe myśli

Ciepłe myśli na holenderską niedzielę, czyli cykliczne spotkania przy porannej kawie

Agnieszka Steur

Hashtag Miliony Powodów, czyli dlaczego głosuję

W kończącym się właśnie tygodniu codziennie na portalach społecznościowych widziałam dzielony przez znajomych króciutki film. Dotyczył on powodów, dla których należy dziś, podczas wyborów prezydenta RP, oddać swój głos. Zobaczyłam na nim twarze wspaniałych polskich artystów, których kocham i szanuję oraz wiele osób, których zupełnie nie znam. Wszyscy mówili, dlaczego należy dziś głosować, dlaczego oni zagłosują. Każdy z nich miał rację, powodów jest mnóstwo - #Miliony Powodów. Tylko trzy minuty a powiedziane zostało tak wiele.

Po kolejnym obejrzeniu filmu, zaczęłam zastanawiać się, jak to jest z naszym głosowaniem? Z głosowaniem Polaków, którzy mieszkają poza granicami ojczyzny. Wiele osób twierdzi, że nie powinniśmy mieć głosu, nie powinniśmy decydować o miejscu, w którym nas nie ma. Pewnie w tym stwierdzeniu jest wiele prawdy, ale ja tak nie potrafię. Bo przecież, ja nie głosuję za miejscem, w którym mnie nie ma. Ja głosuję za miejscem, które na zawsze będzie w moim sercu i gdzie część mojego serca została. Głosuję, aby tak bardzo nie bolały wiadomości płynące z kraju, bo przecież dzieje się tam tak źle. Aby moja kochana ojczyzna, była tak wspaniała jak wielu jej mieszkańców.

Dlaczego ja głosuję? Nie tylko dla siebie. Głosuję dla mojej mamy, która tam mieszka, głosuję dla mojego brata, dla jego dzieci, dla jego partnerki, głosuję dla przyjaciela, który jest gejem, dla przyjaciółki, która jest nauczycielką, dla jej syna, głosuję dla mojej rodziny, dla wszystkich, których znam i dla tych, których nie znam. Aby choć na chwilę odetchnęli, aby nie martwili się tak bardzo już nawet nie o przyszłość, ale o teraźniejszość. Aby się nie bali. Aby codzienność była bardziej znośna.

Głosuję, ponieważ wiem, jak to jest żyć w państwie, w którym ludzie nie boją się być sobą. Ponieważ żyję w kraju, w którym dzieci uczone są, czym jest zły dotyk. Uczą się o swoich prawach i obowiązkach. Mieszkam w kraju, w którym nie poprawia się własnej historii i w którym przyznaje się do popełnianych w przeszłości błędów. Ponieważ mieszkam w państwie, w którym można wierzyć w wybranego przez siebie boga, albo w żadnego, i nie jest się przez to gorszym człowiekiem. Żyję w kraju, w którym kobiety mogą o sobie decydować i nikt nie ma prawa wtrącać się w te decyzje. W kraju, w którym sądy nie są zależne od rządu. W którym niedopuszczalne jest, aby polityk wypowiadając się, odebrał innemu człowiekowi jego człowieczeństwo.

Oczywiście to miejsce nie jest idealne, bo żadne miejsce na świecie takie nie jest. Również tutaj ludzie spotykają się z przejawami homofobii, dyskryminacji oraz szowinizmu, ale tutaj każdy z nich traktowany jest, jako przestępstwo a nie z jakiś powodów dopuszczalne zachowanie. To miejsce nie jest idealne, również tutaj ludzie oszukują, kradną i kłamią, ale każdy z tych czynów uważany jest za karygodny i społecznie potępiany.

Dlatego właśnie głosuję, bo troszczę się o moją ojczyznę, o moich bliskich. Bo chcę, aby miejsce, które na zawsze pozostanie w moim sercu, było piękniejsze, aby język znów był pełen szacunku i aby ludzie uśmiechali się częściej. Aby zło było złem a dobro dobrem. Aby głupoty nie nazywać mądrością. Aby empatia i gościnność znów stały się naszymi cechami, by już nikt nie czuł się wykluczony.

Nie wiem, co przyniesie jutro. Chyba nikt tego nie wie. Teraz jednak jest szansa, że będzie odrobinę lepiej. Być może to jest początek zmian. Tym razem naprawdę na lepsze.

Ja już zagłosowałam, dla moich najbliższych, dla rodziny, przyjaciół, znajomych i też dla siebie, bo jestem POLKĄ.

Każdy głos ma znaczenie!

Widzimy się za tydzień... przy porannej kawie.

Agnieszka

28.06.2020 Niedziela.NL
(as)