Ciepłe myśli na holenderską niedzielę: Jak nie zatapetować nastolatka? (cz.141)

Ciepłe myśli

Ciepłe myśli na holenderską niedzielę, czyli cykliczne spotkania przy porannej kawie

Agnieszka Steur


Jak nie zatapetować nastolatka?

Zatapetować… brzmi trochę dziwnie, ale właśnie usiłuję znaleźć odpowiednie słowo, aby przetłumaczyć niderlandzkie powiedzenie: „iemand achter het behang plakken”, które dosłownie oznacza: „kogoś przykleić za tapetą”, czyli właśnie „zatapetować” – „kogoś zatapetować”. Powiedzenie to oznacza, że ktoś jest do tego stopnia irytujący, że już nic nam nie pozostaje, jak tylko schować go za tapetą. Bardzo często zwrot ten odnosi się do nastoletnich dzieci.

Dlaczego o tym wspominam? Ponieważ dziś chciałabym zaapelować, aby tego jednak nie robić. Pomysł na dzisiejszy tekst przyszedł do mnie już podczas pisania zeszłoniedzielnego felietonu. W ubiegłym tygodniu do naszej porannej kawy pisałam o zmianach i o tym, jak są ważne. Zmiany są różne - dobre, złe, na lepsze i na gorsze. Nie wspomniałam jednak o pewnych zmianach, które również są niezwykle istotne. Dziś chcę opowiedzieć o zmianach pokoleniowych. Czyli po krótce o tym, co zmieniliśmy my w porównaniu do życia naszych rodziców a co zmieniają nasze dzieci w stosunku do naszego życia. Odpowiedź na oba pytania: bardzo wiele.

Oczywiście nie wszyscy uważają, że zmiany pokoleniowe są dobre. Niektórzy są do tego stopnia przekonani o swojej nieomylności, że twierdzą, że te zmiany są złe. Nie mam na myśli konkretnych osób. Dziś chcę opowiedzieć o całych społecznościach, które twierdzą, że tak jak jest, jest dobrze i nic nigdy nie powinno się zmienić. Na zawsze powinno pozostać tak, jak było. Skąd te rozważania? Już wyjaśniam.

Poszukując informacji o zmianach, trafiłam na stronę internetową poświęconą Margaret Mead. Margaret była amerykańską antropolożką kulturową. Zmarła bardzo dawno temu, ale jej praca jest niezwykle ciekawa. Chciałabym dziś wspomnieć kilka słów o jednej z jej książek. A mianowicie o „Coming of Age in Samoa” z roku 1928. Książna została przetłumaczona na język polski wiele lat później pod tytułem „Dojrzewanie na Samoa”.

Badaczka w swojej książce opisała jak dojrzewają nastolatki na niewielkiej wyspie na Oceanie Spokojnym. Okazuje się, że fenomen, który w naszym świecie jest całkowicie powszechny, na Samoa jest nieznany.

To jest prawie niewyobrażalne, szczególnie dla rodziców nastolatków, ale w opisywanym przez badaczkę świecie nie zachodzi tak zwany bunt pokoleń. Proszę sobie tylko wyobrazić nastolatka, który się nie buntuje. Wykonuje dokładnie wszystko, o co jest proszony, przyjmuje każdą naszą prawdę za pewnik i niczego nie kwestionuje. Bajka, prawda? Nie, wcale nie!

Okazuje się, że świat, w którym młodzi ludzie się nie buntują, którzy nie kwestionują prawd rodziców, nie szukają własnej drogi, nie rozwija się. W takim miejscu nic się nie zmienia a młodzi ludzie, nie mająÂ  nawet szansy na odkrycie własnej tożsamości.

„Słuchaj taty”, „mama ma zawsze rację”, któż nie słyszał tych słów? Czytając informacje o badaniach Margaret Mead, zdałam sobie sprawę, że z jakiś powodów pragniemy, aby nasz świat był trochę jak Samoa, ale tylko w jedną stronę. Nasze dzieci powinny robić, dokładnie to, co chcemy i jak chcemy, ale my już wcale nie musimy zgadzać się z naszymi rodzicami. Nasi rodzice uważają dokładnie tak samo. My musimy się z nimi zgadzać, oni ze swymi rodzicami już nie koniecznie. Jak to działa?

A może właśnie w chwili, gdy rodzic zda sobie z tego sprawę, rzadziej będzie chciał zatapetować swego nastolatka. Sami odkrywamy świat i pozwólmy odkryć go naszym dzieciom. One zmienią go na lepszy.

Czyż to nie jest fascynujące? Normy charakteryzują miejsca i społeczności w nich żyjące i wydają się być uniwersalne a w rzeczywistości nic tak naprawdę nie jest uniwersalne. Normy mogą różnić się w bardzo nietypowy sposób. Warto o tym pamiętać, gdy ocenia się innego człowieka.

Widzimy się za tydzień... przy porannej kawie.

Agnieszka

21.06.2020 Niedziela.NL // fot. hutterstock, Inc.

(as)