Światowy Dzień Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci

Święta

30 kwietnia jest Światowym Dniem Sprzeciwu Wobec Bicia Dzieci. Na świecie obchodzony jest po raz szesnasty.

Na stronie Rzecznika Praw Dziecka możemy przeczytać, że w Polsce zakaz bicia dzieci regulowany jest Ustawą o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie i Kodeksem rodzinnym i opiekuńczym. Od 2010 r. zapisany jest w nich zakaz stosowania jakichkolwiek kar cielesnych wobec dzieci przez osoby wykonujące władzę rodzicielską oraz sprawujące opiekę lub pieczę nad małoletnim.

Bicie dzieci to przestępstwo zarówno w Polsce jak i w Holandii.

Kara cielesna jest jedną z najstarszych kar w historii prawa. Mimo, że powszechnie wiadomo, że stosowanie ich w stosunku do najmłodszych jest szkodliwe i destrukcyjne, nadal wielu dorosłych je praktykuje.

Niestety ze stwierdzeniem, że bicie dzieci źle na nie wpływa, zgadza się mniej niż połowa polskiego społeczeństwa. Pokazują to wyniki sporządzonego w 2014 roku na zlecenie Rzecznika Praw Dziecka raportu. Według którego nadal 61% polskiego społeczeństwa aprobuje kary cielesne w wychowaniu. A (o zgrozo!) co trzeci dorosły uważa, że bicie nikomu jeszcze nie zaszkodziło.

Rodzice, którzy każą swe dzieci fizycznie, nie zdają sobie sprawy lub sami przed sobą nie potrafią się przyznać, że robią to w sytuacji, gdy sami pozbawieni są siły. Przecież przemoc fizyczna zawsze jest oznaką słabości. Ponad to rodzice używający siły w stosunku do swoich dzieci, prawie zawsze reagują w gniewie. Dorośli, dając przykład, uczą tym samym swoje dzieci jak postępować, gdy one będą złe i nie będą potrafiły znaleźć innego wyjścia z trudnej sytuacji. Ponad to, bicie samo przez się, uczy dzieci, że racja leży po stronie silniejszego.

Zanim podniesiemy rękę na nasze dziecko, zapytajmy jaki będzie tego efekt. Nie tylko w tej chwili, ale i w przyszłości. Jaki to będzie miało wpływ na nas rodziców i czy faktycznie przemoc fizyczna jest najlepszym rozwiązaniem w „starciu” z maluchem.

Należy pamiętać, że dla dziecka bicie go nie jest lekcją, aby zmienić swoje zachowanie. Jest za to wyraźnym sygnałem, że jest zagrożone. Dostaje sygnał, że jest krzywdzone przez osobę, którą kocha, często nie rozumiejąc nawet dlaczego jest bite. Kontrola, którą rodzice wtedy zyskują nad dzieckiem jest bardzo złudna. Z czasem dzieci zaczynają bać się swoich rodziców, osób, które powinny im zapewnić poczucie bezpieczeństwa.

Jeśli chodzi o długoterminowe efekty bicia, zostało przeprowadzonych w tym temacie wiele badań. I tak Straus, Sugaman oraz Giles Sims w roku 1997 doszli do wniosku, że bicie dzieci jako kara za nieodpowiednie zachowanie prowadzi do jeszcze częstszego nieodpowiedniego zachowania. Natomiast badania z roku 1990 Strausa i Gellesa pokazały, że dzieci, które są bite, znacznie częściej używają przemocy również w stosunku do rówieśników i rodzeństwa. Dzieci bite przez rodziców częściej wyrastają na dorosłych bijących swych współmałżonków (badania Wolfe, 1987r.)

Klaps to też bicie! To naruszenie czyjejś granicy. Uderzenie kogoś, kto jest od nas zdecydowanie słabszy nie wychowuje. Zmuszanie innych do postępowania według naszych zasad przy użyciu przemocy a co za tym idzie również strachu, krzywdzi. Dziecko nie zmieni swojego zachowania, ponieważ coś zrozumie, tylko dlatego, że będzie się bało.

Dzieci tak jak i my mają prawdo do popełniania błędów. Prawdopodobnie nikt z nas nie chce być bity za nasze potknięcia i porażki. Cóż by się stało, gdyby nasz szef w pracy właśnie w ten sposób nas karał, nawet wymierzając tego „niewinnego” klapsa.

Niestety wciąż wielu rodziców myli niewymierzanie kar cielesnych z bezstresowym wychowanie, które w Polsce często rozumiane jest jako wychowanie pozbawione zasad.

Dzisiejszy dzień to bardzo dobry moment, aby nad tym wszystkim choć przez chwilę się zastanowić

30.04.2018 A.S. Niedziela.NL