Ciepłe myśli na holenderską niedzielę: Ostatnia wywiadówka (cz.196)

Ciepłe myśli

Ciepłe myśli na holenderską niedzielę, czyli cykliczne spotkania przy porannej kawie

Agnieszka Steur


Ostatnia wywiadówka

W ubiegłym tygodniu odbyła się ostatnia wywiadówka w tym roku szkolnym w średniej szkole, do której uczęszcza nasza córka. Kilka tygodni temu do naszej porannej kawy pisałam o tym, jak wyglądają wywiadówki w szkołach podstawowych w Holandii, a jak to jest w szkołach średnich? Tu już nie ma jednej reguły i te spotkania zależą od szkoły i tego jaki sposób spotkań dana placówka wybierze. W szkole mojej córki odbywają się dwa rodzaje „wywiadówek”. Pierwsze nosi nazwę wieczór stolikowy (tafeltjesavond) a drugi trójkątna rozmowa (driehoeksgesprek). Podczas pierwszego ze spotykań rodzice i uczeń umawiają się z dwójką lub trójką nauczycieli. Z każdym rozmawiają kilka minut. Dla przykładu przy jednym stoliku siedzi nauczyciel historii, przy innym matematyki a jeszcze innym niderlandzkiego. Podczas tego wieczoru siada się przy stoliku nauczyciela, z którym rodzice się umówili, rozmawiają i przesiadają się do kolejnego stołu. Zazwyczaj umawia się z nauczycielami przedmiotów, z których uczennica lub uczeń ma najgorsze oceny. Celem takiego spotkania zazwyczaj jest ustalenie tego, co idzie nie tak i co można zrobić, aby było lepiej. Drugim rodzajem spotkań są wspomniane trójkątne rozmowy – to właśnie odbyło się w ubiegłym tygodniu.

Nazwa spotkania pochodzi stąd, że w tych rozmowach aktywny udział biorą trzy strony – uczeń, nauczyciel i rodzic. Jednak najważniejszą rolę odgrywa uczeń. Dodam może, że na wszystkich wywiadówkach w szkole średniej obecni są uczniowie, przecież to o nich mowa, to ich edukacja, dlatego powinni w takich rozmowach zawsze uczestniczyć.

W naszym rejonie rozpoczęły się już wakacje i może temat wywiadówek nie jest w tej chwili aktualny, ale spotkanie w ubiegłym tygodniu bardzo mnie poruszyło i chciałam mu poświęcić chwilę.

Po raz pierwszy spotkałam wychowawcę mojej córki na żywo, każde spotkanie do tej pory odbywało się przez komputer. Tematy rozmowy były niezwykłe. Moja córka miała się do tego spotkania przygotować. Otrzymała listę pytań i miała zastanowić się nad odpowiedziami. Gdy jechaliśmy do szkoły, zerknęłam na jej „zadanie domowe”. Co myślisz o kończącym się roku? Co zabierzesz ze sobą na następny? Co zostawiasz za sobą? Jak się czujesz? I na koniec adnotacja, żadnych rozmów na temat ocen i trzy wykrzykniki. - Nie będziemy rozmawiać o ocenach? - Zapytałam. - Nie, nie trzeba, przecież, jakie mam można zobaczyć w dzienniku elektronicznym, wszystko jest czarne na białym (albo czerwone, jeśli ocena jest niedostateczna).

Gdy przyszliśmy do szkoły, wychowawca naszej córki był zajęty inną rozmową, musieliśmy chwilę poczekać. Pomyślałam, że nie byłam w tym budynku już prawie dwa lata.

W przyszłym roku nasza nastolatka będzie zdawać maturę. To czas pełen niepokoju, ponieważ będzie musiała podjąć istotne decyzje a w tak młodym wieku, wydają się one ostateczne, przez co bardzo niepokoją. Zastanawia się - co, jeśli wybierze nie ten kierunek studiów, co, jeśli potem nie będzie pracy, co, jeśli nie będzie jej się podobać… nie ma końca tym „co, jeśli…”. Ja już wiem, że nie ma niczego ostatecznego i staram się uspokoić nastolatkę mówiąc, że jeśli za jakiś czas będzie chciała robić coś innego, może zmienić kierunek, szkołę, wszystko.

Rozmawialiśmy o tym podczas spotkania, ale również i o tym, czego ten rok ją nauczył, co jest dla niej ważne i co chce wykorzystać z tego w przyszłym roku. Nauczyciel pytał również o atmosferę w klasie, jak czuje się wśród rówieśników. To była dziwna rozmowa… nie „dziwna”, to nie jest odpowiednie słowo, raczej - niezwykła. Mimo, że mieliśmy nie rozmawiać o ocenach i tak ten temat się pojawił.

- Teraz to już nie ma znaczenia – powiedział wychowawca. - Nie ma znaczenia, co widnieje na twoim raporcie, istotne jest, że wiesz, że dałaś z siebie wszystko. I to jest ważne!


Widzimy się za tydzień... przy porannej kawie.

Agnieszka

11.07.2021 Niedziela.NL // fot. Shutterstock, Inc.

(as)