Ciepłe myśli na holenderską niedzielę: Nadchodzi wiosna (cz. 126)

Ciepłe myśli

Nadchodzi wiosna

Zastanawiam się, jaki temat chciałabym poruszyć podczas naszego dzisiejszego spotkania przy kawie. Siedzę przy komputerze, obok na stole stoi kubek gorącej kawy, a ponad nim tańczy cienka stróżka aromatycznej pary. Okno jest uchylone a na zewnątrz ptaki krzyczą wniebogłosy. Jest tak przyjemnie i spokojnie. Wreszcie czuć w powietrzu, że nadchodzi wiosna. Rano, gdy otwieram oczy, niebo nie jest już czarne, ale granatowe a na horyzoncie można dostrzec nowy dzień. Światło, które delikatnie rozcieńcza ciemność, jest takie czarujące.

Podczas naszych niedzielnych spotkań już dwa razy pisałam o wiośnie i nie mogę się powstrzymać, aby po raz kolejny nie powrócić do tego tematu. Z założenia moje niedzielne teksty do kawy, powinny być pozytywne, a co jest bardziej pozytywnego w naszym kalendarzu niż pierwsze oznaki nadchodzącej wiosny? Toż to optymizm sam w sobie!

W tym roku w Holandii zimy nie było wcale. Bardzo długo trwała szarość, którą przeplatały opady deszczu i wściekłe podmuchy wiatrów. Wichury zmieniały się w huragany, którym ludzie nadawali imiona. Co tydzień, kto inny łamał drzewom gałęzie i zrywał dachy z domów. Dziś śpiewają ptaki a przez uchylone okno przedostaje się jeszcze chłodne powietrze, ale już pachnące zmianą i kawą oczywiście. Cudownie!

O wiośnie do tej pory pisałam z językowego punktu widzenia. W każdym z moich poprzednich tekstów przytaczałam słowa związane z tą porą roku i wyszukiwałam ich odpowiedników w języku niderlandzkim. Dziś pozostanę przy języku, ale poruszę nieco inny temat, bardziej poetycki. Odkryłam właśnie, chodź nie jest to wielkie zaskoczenie, że ta pora roku dla artystów od zawsze była źródłem inspiracji. Na przestrzeni wieków powstała ogromna ilość wierszy, które w mniej lub bardziej liryczny sposób opisują uczucia, kolory i doznania związane z wiosną.

Moim ulubionym wiosennym wierszem jest ten autorstwa Wisławy Szymborskiej. Jest przepiękny, pełen ciepła, ale i bólu po stracie najbliżej osoby.

„Nie mam żalu do wiosny,
że znowu nastała
Nie obwiniam jej o to,
że spełnia jak co roku
swoje obowiązki.
Rozumiem, że mój smutek
nie wstrzyma zieleni.
Źdźbło, jeśli się zawaha,
to tylko na wietrze.”

Słowa Adama Mickiewicza, również są pełne tęsknoty, chyba za tym, czego do końca nie miało się nawet okazji poznać. Coś, co jest bardziej niczym pragnienie niż wspomnienie:

„O wiosno! kto cię widział wtenczas w naszym kraju,
Pamiętna wiosno wojny, wiosno urodzaju!
O wiosno! kto cię widział, jak byłaś kwitnąca.
Zbożami i trawami, a ludźmi błyszcząca,
Obfita we zdarzenia, nadzieją brzemienna!
Ja ciebie dotąd widzę, piękna maro senna!
Urodzony w niewoli, okuty w powiciu,
Ja tylko jedną taką wiosnę miałem w życiu.”

Wiosna dla każdego jest czasem zmian, ale może nie na wszystkie zmiany się czeka i nie wszystkich się pragnie.

Romanowski w roku 1904 pisał:

„Tam na polach zejdzie kwiecie
I zaszumi zbożem łan:
Mnie nikt wianka nie uplecie,
Nikt nie poda rączki w tan!

Bracia moi, szczęść wam Boże
Wiosny waszej, waszych snów!
Mnie północne świecą zorze,
Dzwoni dumka tęsknych słów...”

Hmm… chyba dobór tych fragmentów nie jest najodpowiedniejszy, biorąc pod uwagę chęć napisana pozytywnie wiosennego artykułu. Każdy z lirycznych fragmentów przepełniony jest samotnością, bólem i tęsknotą. To zapewne inna twarz wiosny. Gdy szaleje wiatr i pada deszcz, to odpowiednia sceneria do bólu, do braku, do tęsknoty. Słońce nie pasuje do tych uczuć.

A może wybrałam te fragmenty odpowiednio, może kwiaty wychylają głowy nie po to, by nasz ból uwypuklić a wręcz odwrotnie, starają się go uciszyć. Być może ptaki śpiewają radośnie, nie dlatego, by pokazać nieobecność a by ten brak nieco ułagodzić?

Maria Pawlikowska Jasnorzewska:

„W parku, wkoło jakiegoś nudnego popiersia
zakwitły bzy jedwabne, ciężkie cała Persja!
Posąg szepce do siebie! Bzy kwitną. Jestem wieszcz.
Żałuję bardzo. Czego? Wiosno, ty już wiesz...”

Widzimy się za tydzień... przy porannej kawie.

08.03.2020 Niedziela.NL

(as)