Ciepłe myśli na niedzielę, czyli cykliczne spotkania przy porannej kawie

Ciepłe myśli

Pozytywniej niż zazwyczaj.

Gdy dawno temu pisałam mój pierwszy tekst z cyklu „Ciepłe myśli na niedzielę, czyli spotkania przy porannej kawie”, wspomniałam, że z założenia cała seria będzie bardzo pozytywna. Prawie zawsze udaje mi się to osiągnąć. Dlatego dziś chcę napisać najpozytywniejszy tekst ze wszystkich dotychczasowych. Już widzę uśmiech pojawiający się na twarzach czytelników, gdy wyjaśnię, co mnie tak pozytywnie nastroiło.

Obejrzałam bajkę!

Zacznę od początku. Zbliżają się święta Bożego Narodzenia i z tego powodu na Netflixie w zawrotnym tempie pojawiają się nowe filmy o świątecznej tematyce. Zazwyczaj są to romantyczne komedie. Ostatnio jedną z nich obejrzałam razem z córką. Film był tak słodki, że człowiek oglądając go, zaczyna martwić się o linię. Pamiętam, gdy byłam nastolatką i oglądałam tego typu filmy z nadzieją na takie święta, na takie uczucie. Teraz moja córka wzdycha do ekranu. Filmy tego typu są przerysowane, ale ogląda się je przyjemnie. Jednak to nie świąteczna komedia romantyczna jest inspiracją do napisania dzisiejszego tekstu. Po obejrzeniu tego lirycznego filmu, Netflix automatycznie włączył dla nas zapowiedź nowej bajki. Pewnie nie zwróciłaby na nią uwagi, gdyby nie ścieżka dźwiękowa. W czwartek, gdy córka była w szkole a syn na uczelni, zrobiłam sobie kawę i zasiadałam przed telewizorem.  O jakiej bajce mowa? Obejrzałam „Klausa”, alternatywną opowieść o przynoszącym dzieciom prezenty Mikołaju. Jest to tegoroczny (2019) hiszpański film animowany w reżyserii Sergio Pablosa.  Mimo, że opowiada historię Mikołaja, głównym bohaterem jest listonosz Jasper. Jest on nieco samolubny. Dla swojej korzyści postanawia zrobić, coś, co okazuje się być dobrym uczynkiem. A jeden uczynek ma to do siebie, że pociąga za sobą kolejny.

Bajki to sposób na pokazanie tego, co najbardziej skomplikowane w niezwykle prosty sposób. A może to pokazanie, że to, co trudne może być proste? A wszystko zależy od tego, jak spojrzymy na to, co nas otacza?

W filmie twórcy zawarli wiele mądrości, o których dorośli bardzo szybko zapominają. Na przykład, jak zgubne jest pielęgnowanie nienawiści do innych i to, że jest ona przekazywana z pokolenia na pokolenie. W bajce w piękny sposób, pokazane jest, że jeśli w przeszłości przodkowie nienawidzili się wzajemnie, nie oznacza to, że nadal trzeba tę nienawiść kultywować. A wrogość wspierana czynami działa w dwie strony i w końcu nikt nie chce tego zakończyć. Bohaterowie pokazują, jak często pozory mylą i ktoś, kto jest dla nas niemiły, po prostu jest nieszczęśliwy i nasz uśmiech pewnie nie odwróci nieszczęść, ale może rozjaśnić czyjś dzień.  Ponadto nieprawdą jest to, o czym przekonują niektórzy, że rodzina jest z góry określoną liczbą, płcią i powiązaniem grupą osób. Przecież często zdarza się, że rodzina wcale nie jest z nami spokrewniona.

Chyba właśnie dlatego, tak bardzo wzruszył mnie ten film, ponieważ po raz kolejny pokazano, że mądrość, która jest w naszych dzieciach, niszczona jest przez dorosłych. I nie można tego tłumaczyć tym, że taki jest świat. My go takim stworzyliśmy i nadal to robimy. Jeden gest, jeden dobry uczynek może wiele zmienić. Ktoś powie: to tylko bajki. Być może, ale dziś bardzo chcę w nie wierzyć.

Gdy skończyłam oglądać film w języku angielskim, postanowiłam zobaczyć go jeszcze raz po polsku. Dwa razy pod rząd ta sama bajka? Nie zdarzyło mi się to już dawno. Warto zobaczyć polską wersję językową, ponieważ „Klaus” jest również potwierdzeniem, że dubbing w języku polskim jest na najwyższym poziomie. W tej wersji głównym bohaterom głosów użyczyli Wiktor Zborowski, Józef Pawłowski, Anna Dereszowska oraz Hanna Śleszyńska.

To bajka, którą warto zobaczyć, szczególnie teraz, gdy zbliżają się święta, ponieważ jest w niej to, co najważniejsze w naszym życiu. To, co pozytywne i co pozytywność odbiera. To zdecydowanie jest jeden z najładniejszych i najcieplejszych filmów świątecznych.

Widzimy się za tydzień... przy porannej kawie.

24.11.2019 Niedziela.NL

(as)