Przydatne skróty

O ile wzrosną płace? Jakie są obowiązki pracodawcy? Na jakich warunkach można zwolnić pracownika? Wiele z tych i podobnych kwestii regulowanych jest w układach zbiorowych pracy, określanych w języku niderlandzkim skrótem cao (lub CAO).

CAO to skrót od collectieve arbeidsovereenkomst. Słowo collectieve oznacza w niderlandzkim zbiorowy, overeenkomst to umowa, a arbeid to praca. W Holandii często pisze się ten skrót małymi literami.

Układy zbiorowe pracy zawierane są pomiędzy pracodawcami (lub organizacjami zrzeszającymi więcej pracodawców) a organizacjami pracowniczymi, np. związkami zawodowymi. Obie strony zgadzają się w nich na przestrzeganie dodatkowych zasad. Nie mogą one jednak stać w sprzeczności z ogólnymi zasadami prawa pracy.

Co jakiś czas negocjowane jest nowe cao, np. dla całej branży. Maksymalny okres obowiązywania jednego cao to pięć lat.

W Holandii cao’s (tak brzmi w niderlandzkim liczba mnoga) odgrywają bardzo ważną rolę. W niektórych sektorach układy te są obowiązkowe, co oznacza, że obejmują wszystkich pracodawców i pracowników aktywnych w danej branży (cao AVV). Pracodawca aktywny w tym sektorze nie może zatrudnić pracownika na zasadach gorszych niż te zapisane w sektorowym cao (nawet jeśli te zasady byłyby zgodne z ogólnymi przepisami prawa pracy).

Istnieją też układy zbiorowe pracy obejmujące tylko jedno przedsiębiorstwo (ondernemings-cao). Może się też zdarzyć, że pracodawca aktywny w branży, w której nie ma powszechnie obowiązującego cao, należy do organizacji pracodawców, która w jego imieniu wynegocjowała cao (bedrijfstak-cao). Wtedy zapisy cao dotyczą również tej konkretnej firmy.

Jeśli w danej branży lub firmie nie ma układy zbiorowego pracy, to pracownicy indywidualnie negocjują warunki zatrudnienia z pracodawcą. Oczywiście mogą przy tym korzystać z pomocy związków zawodowych.

Więcej przydatnych skrótów: TUTAJ.

24.01.2021 Niedziela.NL // fot. Shutterstock, Inc.

(łk)

< Poprzednia		Następna >